Missen en toch heel

Onlangs ging ik naar een concert van het orkest waar ik als muziekregisseur veel opnames heb gemaakt. In de loop der jaren kende ik de musici en de musici kenden mij. Nu zat ik na een lange tijd als bezoeker in de zaal. Even rustig rondkijkend constateerde ik dat er op het podium nog een aantal bekenden zaten, maar dat ook heel veel vertrouwde gezichten waren verdwenen. Veelal met pensioen, vermoedde ik.

Met pensioen
Vandaag, lopend door de stad, zag ik op een terras een bekend gezicht, een van de gepensioneerde musici. Met hem heb ik na afloop van de concerten vele gesprekken gevoerd over het vak en ook over meer persoonlijke zaken. Ik schoof blij verrast en nieuwsgierig even aan voor een praatje.
Hij vertelde dat hij nu een aantal jaar met pensioen was. Dat hij eerst wel even een tijdje had moeten wennen maar dat hij blij was dat hij nu de vrijheid en ruimte had om meer zelf te kiezen. En er waren leuke klussen en schnabbels op zijn pad gekomen. Hij hoefde zich niet te vervelen, hij had het naar zijn zin.

‘Je zit op mijn stoel!’
Vorige week was hij zelf nog even bij het orkest, vertelde hij. Er nam iemand afscheid. Hij ontmoette er weer veel oude collega’s en hij kwam ook zijn eigen opvolger nog tegen. Gekscherend had hij tegen hem geroepen: ‘Hé joh, jij zit op mijn stoel!’.
Maar nu hij het tegen mij zegt zie ik zijn ogen vochtig worden. We zijn even stil. Ik zie hem in gedachten in de tijd teruggaan.
Dan vervolgt hij: ‘Weet je, we vertellen elkaar altijd over de mooie kant van het verhaal, het genieten van de vrijheid, de tijd voor je gezin en kleinkinderen. Dat lijkt wel mooi en dat is het ook, maar ja, die andere kant….. die verzwijgen we vaak. Maar die is er ook, je mist ook iets. Zo’n orkest is toch een soort familie, altijd samen op pad, samen spelen, heel vertrouwd. Ik zat goed op mijn plek, het orkest was een veilige bedding en dat maakte dat ik kon bloeien en ook mijn lastige partijen mooi kon spelen.’
Weer valt er even een stilte…..
‘Maar eigenlijk is dat toch ook mooi. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben. Dat ik het mis, betekent dat het heel waardevol was.’

Als we afscheid genomen hebben en ik verder loop denk ik er nog even over ons gesprek na. Het lijkt zo paradoxaal, het missen dat enerzijds zo pijnlijk is, en tegelijkertijd ook ‘heel’ kan zijn.

Geplaatst in Leiderschap.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *